Coldplay, bir bakıma enginar gibi; ya çok seviyorsunuz, ya da aranız epey ekşi. Biz Coldplay sevenlerdeniz. Peki acaba neden son albümleri “Mylo Xyloto” ile sabrımızı sınamaya çalıştıklarını düşünüyoruz?
Coldplay, beşinci albümü “Mylo Xyloto” itibariyle artık bir alternatif rock grubu değil. Kendilerinin de itiraf etmekten çekinmediği şekilde bir pop grubu (Radikal, üşenmemiş Pitchfork’un söyleşisini tercüme etmiş sağolsun). Kaslı bir pop grubu; hormonlusundan. Yine on binlerce kişilik stadyumları dolduracak görkemli sesler çıkarıyorlar ancak bu kez sahne şovunda dumanlar değil havaya püfürülen simler var. İşte mesele şu, bunu sorun edecek misin etmeyecek misin. Çünkü amacın “Viva la Vida” gibi hızlı hızlı el çırpıp kendini iyi hissedeceğin şarkılar dinlemekse, onlardan bolca “Mylo Xyloto”da da var. Ve asla kötü bir albüm değil, hatta bazı eleştirmenlere göre en iyi Coldplay albümü.
Bir kere Rihanna’lı bir şarkı var, ‘Princess of China’. Albüm oynak yani. Şarkı güzel ama Coldplay şarkısı gibi değil. Şimdi sevsek mi sevmesek mi? İkinci single ‘Paradise’ta davul makinesi var. Sevsek mi sevmesek mi? Zaman zaman bildiğin U2 olan enfes ‘Major Minor’ var. Hiç Coldplay değil, ne yapsak? Ama ‘Us Against the World’, ‘Charlie Brown’, ‘Don't Let It Break Your Heart’ gibi alıştığın bildiğin Coldplay şarkıları da mevcut.
Kısacası, “Son kaydımız olabilir” dediği bir albümde kafasına estiği gibi şarkılar yapmış Coldplay. Bazıları, Chris Martin’in şimdiye kadar aklına gelen en iyi melodiler olmuş. Ama eski şarkılardaki o “ihtişamlı kederli hava” pek kalmamış. Çok seversen hiç şaşırmayız. Ama sevmezsen de şaşırmayız.
Yorumlar
Yorum Gönder