Yıllar önce Panic! At the Disco’yu tanıtırken “biraz ondan, biraz bundan, biraz emo, biraz pop” demiştik. Panic!, Martın sonunda çıkan üçüncü albümü “Vices & Virtues” ile türüne isim koydu: Emo retropop. Bu sefer işin içinde çingene müzikleri, Beach Boys esintileri ve bolca old skool pop-rock var.Panic! bundan böyle yoluna iki kişi olarak devam ediyor. Ryan ve Jon, 2009’da gruptan ayrıldı. Panic!, artık şarkıcı ve her parmağında bir enstrüman Brendon Urie ve davulcu Spencer Smith’ten ibaret. “Vices & Virtues” esas söz yazarı Ryan Ross’un olmadığı ilk Panic! albümü ve ilk iki albümün ukala ergen şair havasının eksikliğini hissettiriyor. Ama değişiklik kaçınılmaz, emo’nun diğer baş bayraktarı My Chemical Romance’in sürekli deri değiştirip küresel bir fenomene dönüşmesi gibi.
Panic!, ikinci albüm “Pretty. Odd.”da daha kırsal, daha akustik bir müziğe heves etmişti. “Vices & Virtues” iki milyon satan ilk albümün o deli dumrul havasına daha yakın. Tempoyu düşürüp, tutmayınca da pişman olmaları ile memleketlileri The Killers’a nasıl da benziyorlar!“Vices & Virtues”, ilk albüme göre gitarların daha öne çıktığı ama kafası yine popta kalmış bir albüm. David Bowie şarkıları arasına Foo Fighters nakaratları sıkışmış gibi! “Vices & Virtues”, bu yazın marşı olabilecek ‘Ready to Go (Get Me Out of My Mind)’dan ellilerin korku filmi müzikleri gibi tınlayan barok ‘Nearly Witches’a kadar, bir dakika uslanmayan, heyecan verici bir albüm; her tarafından farklı bir ses fışkıran bir düzenleme harikası.
Artık resmileşti. Emo, gözü yaşlı bir alt kültür değil, Kanıtı da, uzun süre Cumartesi gecelerinin resmi müziği olmaya aday bu albümde.
